شبکة ارتباطی راهبردهای کارآفرینان خط‌مشی در نظام خط‌مشی‌گذاری عمومی ایران

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری مدیریت تصمیم‌گیری و خط‌مشی‌گذاری، دانشکدگان فارابی، دانشگاه تهران، قم، ایران

2 استادیار، دانشکدة مدیریت و حسابداری، دانشکدگان فارابی، دانشگاه تهران، قم، ایران

3 استاد، گروه مدیریت دولتی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران

چکیده

در این نوشتار، نتایج بررسی راهبردهای کارآفرینان خط‌مشی در فضای خط‌مشی‌گذاری عمومی ایران، با استفاده از تکنیک دیماتل، ارائه شده است. هدف پژوهش، بر اساس مسئلة اصلی پژوهش، شناسایی و کشف روابط علّی و برآورد میزان تأثیر و تأثر و در نهایت ارائة یک نقشة شبکة ارتباطی از راهبردهایی بود که به زعم مشارکت‌کنندگان توسط کارآفرینان خط‌مشی در فضای خط‌مشی‌گذاری عمومی ایران به منظور ارائة نوآوری‌های سیاستی به کار گرفته می‌شود. روش تحقیق کاربردی از نوع توصیفی بود و انتخاب خبرگان به صورت نمونه‌گیری هدفمند یا قضاوتی به تعداد 20 نفر مبتنی بر راهبردهای بیشینة تنوع و گلوله برفی انجام گرفت. به این منظور ابتدا به بیان مبانی نظری و مفاهیم کارآفرینی خط‌مشی جهت شناسایی راهبردهای کارآفرینان خط‌مشی در پیشینة پژوهشی موضوع پرداخته شده است. سپس، به کمک تکنیک دیماتل، راهبردهای مستخرج از مصاحبه‌های خبرگان، به منظور کشف روابط علّی، در ساختاری مبتنی بر نظریة گراف، اولویت‌بندی و نقشة شبکة ارتباطی آنان ترسیم شد. بر مبنای نتایج این پژوهش، ضمن ارائة الگوی شبکة ارتباطی راهبردهای کارآفرینان خط‌مشی در نظام خط‌مشی‌گذاری عمومی ایران، راهبردهای «مدیریت ارتباطی، بهره‌برداری از رسانه‌ها، و ترغیب و متقاعد کردن مخاطبان به کمک قدرت خطابه» تأثیرگذارترین و «تغییر بازیگران و نهاد ذی‌حق در رسیدگی به مسئله برای کنار زدن مخالفان» تأثیرپذیرترین راهبرد کارآفرینان خط‌مشی شناسایی شد.

کلیدواژه‌ها

موضوعات


الوانی، سید مهدی؛ فتاح شریف‌زاده (1394). فرایند خط‌مشی‌گذاری عمومی، تهران، انتشارات دانشگاه علامه طباطبایی.
الوانی، سید مهدی (1395). ((کارآفرین سیاسی؛ بازیگر تحول‌آفرین عرصة سیاست‌گذاری))، سیاست‌گذاری عمومی، س 2، ش 1، ص 81 ـ 91.
Referencec
Alvani, S. M. & Sharifzadeh, F. (2015). The process of public policy, Tehran, Allameh Tabatabai University Press. (in Persian)
Alvani, S. M. (2016). “Political Entrepreneur; A Transforming Actor in the Policy Arena”, Journal of Public Policy Research, 2(1), pp. 81-91. (in Persian)
Anderson, E. (2013). Policy Entrepreneurs and Institutional Change: The politics of nineteenth-century child labor reform in Germany and the US (Doctoral dissertation, Northwestern University).
Brouwer, S., Huitema, D., & Biermann, F. (2009). Towards adaptive management: The strategies of policy entrepreneurs to direct policy change, In Proceedings of the 2009 Amsterdam Conference on the Human Dimensions of Global Environmental Change, Vol. 2.
Cohen, N. (2016). Policy entrepreneurs and agenda setting, In Handbook of public policy agenda setting, Edward Elgar Publishing.
Crow, D. A. (2010). “Policy entrepreneurs, issue experts, and water rights policy change in Colorado”, Review of Policy Research, 27(3), pp. 299-315.
Felsher, R. A. (2015). Policy entrepreneurship: A descriptive portrait of higher education leaders, Florida Atlantic University.
King, P. J. (1988). Policy entrepreneurs: Catalysts in the policy innovation process, (Doctoral dissertation, University of Minnesota).
Kingdon, J. (2002). “The reality of public policy making”, Ethical dimensions of health policy, pp. 97-116.
McCown, T. L. (2004). Policy entrepreneurs and policy change: Examining the linkages between TANF, domestic violence and the FVO, (Doctoral dissertation, West Virginia University).
Meijerink, S. & Huitema, D. (2009). “20 Water transitions, policy entrepreneurs and change strategies: lessons learned”, Water policy entrepreneurs: a research companion to water transitions around the globe, pp. 371-394.
Mintrom, M. A. (1995). Policy entrepreneurship in theory and practice: A comparative state analysis of the rise of school choice as a policy idea, (Doctoral dissertation, State university of New York).
Mintrom, M. A. (2013). “Policy entrepreneurs and controversial science: Governing human embryonic stem cell research”, Journal of European Public Policy, 20(3), pp. 442-457.
Moheimani, M. (1393). “The vacancy of a political entrepreneur in public policy”, Retrieved from http://ippra.com/policy/2014-02-18-10-39-03/2014-02-18-10-45-24/388-moheimany.html. (in Persian)
Roberts, N. C. & King, P. (1989). Public entrepreneurship: a typology.
Schneider, M. & Teske, P. (1992). “Toward a theory of the political entrepreneur: evidence from local government”, American Political Science Review, 86(3), pp. 737-747.
Shieh, J. I., Wu, H. H., & Huang, K. K. (2010). “A DEMATEL method in identifying key success factors of hospital service quality”, Knowledge-Based Systems, 23(3), pp. 277-282.
Shockley, G. E. (2005). The function of policy entrepreneurship in American politics: The return of stability to federal arts policy, (Doctoral dissertation, George Mason University).
Vujanović, D., Momčilović, V., Bojović, N., & Papić, V. (2012). “Evaluation of vehicle fleet maintenance management indicators by application of DEMATEL and ANP”, Expert Systems with Applications, 39(12), pp. 552-563.
Yang, J. L. & Tzeng, G. H. (2011). “An integrated MCDM technique combined with DEMATEL for a novel cluster-weighted with ANP method”, Expert Systems with Applications, 38(3), pp. 1417-1424.
Weber, J. (2017). “Policy entrepreneurs and opportunities: Establishing a model of policy change through bicycle infrastructure at the municipal level”, Transportation Research Part A: Policy and Practice, 25(101), pp. 252-263.
Zahariadis, N. (2003). Ambiguity and choice in public policy: Political decision making in modern democracies, Georgetown University Press.