شناسایی و اولویت‌بندی انگیزه‌های کارآفرینان خط‌مشی در عرصة خط‌مشی‌گذاری عمومی ایران

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری مدیریت تصمیم‌گیری و خط‌مشی‌گذاری، دانشکدة مدیریت و حسابداری، پردیس فارابی دانشگاه تهران، قم، ایران

2 استادیار، دانشکدة مدیریت و حسابداری، پردیس فارابی دانشگاه تهران، قم، ایران

3 استاد، گروه مدیریت دولتی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران

چکیده

در این نوشتار نتایج بررسی انگیزه‌های کارآفرینان خط‌مشی، با رویکرد ترکیبی از راهبردهای دلفی و فرایند تحلیل سلسله‌مراتبی، ارائه شده است. روش تحقیق از نوع توصیفی‌ـ پیمایشی و انتخاب خبرگان به صورت نمونه‌گیری قضاوتی بود. بر اساس یافته‌های دلفی در این پژوهش، خبرگان در مجموع 21 انگیزه را در بروز رفتارهای کارآفرینانه در عرصة خط‌مشی‌گذاری عمومی ایران مؤثر تشخیص دادند. بر مبنای نتایج فرایند تحلیل سلسله‌مراتبی، به ترتیب، انگیزه‌های معنوی و اعتقادی و ایدئولوژیک (متعالی)، انگیزه‌های حرفه‌ای، و انگیزه‌های فردی در انگیزش کارآفرینان خط‌مشی در خط‌مشی‌گذاری عمومی مؤثر است. ضمن اینکه در کل سیستم «ادراک کارآفرینان خط‌مشی از خداوند به عنوان تنها مرجع قدرت واقعی و اهمیت وجدان» دارای بیشترین تأثیر و «پیشرفت شغلی و ارتقای رتبه و قدرت اجرایی» و «خودمهم‌پنداری» دارای کمترین تأثیر در انگیزش کارآفرینان خط‌مشی بوده‌اند.

کلیدواژه‌ها

موضوعات


الوانی، سید مهدی؛ شریف‌زاده، فتاح (1394). فرایند خط‌مشی‌گذاری عمومی، تهران، انتشارات دانشگاه علامه طباطبایی.
الوانی، سید مهدی (1395). کارآفرین سیاسی؛ بازیگر تحول‌آفرین عرصة سیاست‌گذاری، سیاست‌گذاری عمومی، دوره 2، شماره 1، صفحات 81 ـ 91.
احمدی، نسیبه (1388). «معرفی و نقد روش دلفی»، کتاب ماه علوم اجتماعی، دوره 13، شماره 10، صفحات 100 ـ 108.
غلامی، محمدحسین؛ تیمور فرهوش؛  آریانی، جهانبخش (1384). کاربرد روش دلفی در تعیین اولویت اهداف استراتژیک مدیریت HSE صنایع نفت، گاز، و پتروشیمی، اولین همایش ملی مهندسی ایمنی و مدیریت HSE، 7 تا 11 اسفند، تهران، صفحات 2 ـ 16.
قدسی‌پور، سید حسن (1390). فرایند تحلیل سلسله‌مراتبی، چاپ 9، تهران، انتشارات دانشگاه صنعتی امیرکبیر.
مشایخی، علی‌نقی؛ علی‌اکبر فرهنگی؛ منصور مؤمنی؛ علی‌دوستی، سیروس (1384). بررسی عوامل کلیدی مؤثر بر کاربرد فناوری اطلاعات در سازمان‌های دولتی ایران: کاربرد روش دلفی، مدرس علوم انسانی، شماره 42، صفحات 191 ـ 232.
References
Ahmadi, N. (2009). Introducing and Criticizing the Delphi Method, The Month Book of Social Science, 13 (10). 100-108. (in Persian)
Alvani, S. M. & Sharifzadeh, F. (2015). The process of public policy, Tehran, Allameh Tabatabai University Press. (in Persian)
Alvani, S. M. (2016). Political Entrepreneur; A Transforming Actor in the Policy Arena, Journal of Public Policy Research, 2 (1). 81-91. (in Persian)
Anderson, E. (2013). Policy Entrepreneurs and Institutional Change: The politics of nineteenth-century child labor reform in Germany and the US (Doctoral dissertation, Northwestern University).
Cohen, N. (2016). Policy entrepreneurs and agenda setting, In Handbook of public policy agenda setting, Edward Elgar Publishing.
Cohen, N. & Naor, M. (2013). Reducing dependence on oil? How policy entrepreneurs utilize the national security agenda to recruit government support: The case of electric transportation in Israel, Energy Policy, 56. 582-590.
Crow, D. A. (2010). “Policy entrepreneurs, issue experts, and water rights policy change in Colorado”, Review of Policy Research, 27 (3). 299-315.
Dahms, H. F. (1995). From creative action to the social rationalization of the economy: Joseph A. Schumpeter's social theory, Sociological Theory, 13 (1). 1-13.
Felsher, R. A. (2015). Policy entrepreneurship: A descriptive portrait of higher education leaders, Florida Atlantic University.
Ghodsipour, S. H. (2011). Analytical Hierarchy Process, Tehran, Amir Kabir University of Technology Press. (in Persian)
Gholami, M.H., Faroush, T., & Ariani, J. (2005). Application of Delphi Method in Prioritizing Strategic Goals of HSE Management in Oil, Gas and Petrochemical Industries, FirstNational Conference on Safety Engineering and Management, March 7-11, Tehran. 2-16. (in Persian)
Hasson, F., Keeney, S., & McKenna, H. (2008). Research guidelines for the Delphi survey technique, Journal of Advanced Nursing, 32 (4). 1008-1015.
King, P. J. (1988). Policy entrepreneurs: Catalysts in the policy innovation process (Doctoral dissertation, University of Minnesota).
King, P. J. & Roberts, N. C. (1992). An investigation into the personality profile of policy entrepreneurs, Public Productivity & Management Review, 16 (2). 173-190.
Kingdon, J. (2002). “The reality of public policy making”, Ethical dimensions of health policy. 97-116.
Mashayekhi, A.N., Farhangi, A.A., Momeni, M., & Alidousti, S. (2005). Investigating Key Factors Affecting Information Technology Application in Iranian Governmental Organizations: Application of the Delphi Method, Quarterly Journal of Humanities, 42. 231-221. (in Persian)
Mintrom, M. (1997). Policy entrepreneurs and the diffusion of innovation, American Journal of Political Science, 41 (3). 738–770.
Mintrom, M. A. (1995). Policy entrepreneurship in theory and practice: A comparative state analysis of the rise of school choice as a policy idea (Doctoral dissertation, State university of New York).
Moheimani, M. (1393). The vacancy of a political entrepreneur in public policy, Retrieved from http://ippra.com/policy/2014-02-18-10-39-03/2014-02-18-10-45-24/388-moheimany.html. (in Persian)
Roberts, N. C. & King, P. (1989). Public entrepreneurship: a typology.
Schmidt, R. C. (1997). Managing Delphi surveys using nonparametric statistical techniques, Decision Sciences, 28 (3). 763-774.
Schneider, M. & Teske, P. (1992). Toward a theory of the political entrepreneur: evidence from local government, American Political Science Review, 86 (3). 737-747.
Weber, J. (2017). Policy entrepreneurs and opportunities: Establishing a model of policy change through bicycle infrastructure at the municipal level, Transportation Research Part A: Policy and Practice, 25 (101). 252-263.
Zahariadis, N. (2003). Ambiguity and choice in public policy: Political decision making in modern democracies, Georgetown University Press.